سخن نخست این است که کسانی که اندک دانش سیاسی داشته باشند، به خوبی می‌دانند که این دو نظام به دلیل تفاوت ماهوی در مبانی و فرق اساسی که در ساختار خود دارند و اصلاً هیچ وقت قابل مقایسه نبوده و نیستند.

دوم اینکه پیش از انقلاب، این جریان‌های اسلام‌گرای صرف نبودند که مخالف رژیم سلطنتی و شاهنشاهی بوده، بلکه جریان‌های مختلف دیگری هم بودند که اصلاً اصل نظام سلطنتی را قبول نداشته و عمر این چنین نظام‌ها را رو به انقراض می‌دیدند، به طوری که حتی اگر انقلاب اسلامی هم به پیروزی نمی‌رسید، نظام شاهنشاهی با آن ساختارش قطعاً تداوم نمی‌یافت.

بنابراین «شاه و نظام شاهنشاهی» خیلی وقت است که دیگر جایی در بین مردم اغلب کشورهای دنیا ندارد تا چه برسد به ایران اسلامی با این مردم آگاه و با ایمانش! یعنی امروز اگر بر فرض محال حتی نظام اسلامی هم بخواهد تغییر کند، قطع به یقین جایگزینش حکومت «شاه و نظام شاهنشاهی» نیست.

از این رو امروز وجود مشکلات معیشتی ناشی از سوء‌مدیریت برخی مسؤولان و به دنبالش، گله‌مندی به حق مردم، ابدا موجب تطهیر پهلوی که دستش به خون هزاران شهید آلوده است، نیست!

بنا بر قواعد بدیهی و منطقی، در جامعه‌ای که بیش از 90 درصد افرادش، مسلمان هستند، اصلاً نمی‌توان نظامی غیرمردمی یا حداقل بی‌تفاوت نسبت به احساسات پاک مذهبی مردم بنیان نهاد.

کما اینکه دلیل عمده سقوط پهلوی، جدای دلایل و عوامل تأثیرگذار دیگر، همین بی‌اعتنایی شاه و عوامل حکومت سلطنتی به هشدارهای علما و حساسیت‌های دینی مردم بود.

بر این اساس، در همین جمهوری اسلامی بارها مشاهده شده که مردم مؤمن و انقلابی باوجود گله‌مندی و اعتراض‌ها نسبت به وجود برخی کمبودها و نارسایی‌ها که انصافاً توجه جدی مسؤولان و مدیران را می‌طلبد، معمولاً در بزنگاه‌ها از اصل نظام دفاع کرده و به دلیل علاقه وافرشان به نظام مردم سالاری دینی، وفاداری خود به آن را در مقاطع مختلف به ویژه در مناسبت‌های ملی و مذهبی در قالب راهپیمایی‌ها و انتخابات به منصه ظهور گذاشته‌اند.